„Jako zmotywować pracownika? Co zrobić żeby ludziom się chciało?” to częste pytania szefów. Problem polega na tym, że jeżeli temat motywacji pojawia się tylko wtedy, gdy ty – jako szef – chcesz coś od swojego pracownika, to repertuar narzędzi, które możesz zastosować jest dość ograniczony.

Motywacja to proces. Najprostsza definicja procesu, wskazuje, że to ciąg występujących po sobie i powiązanych wydarzeń. W tym procesie jest jakieś WEJŚCIE i WYJSCIE. Efektem (wyjściem) procesu motywacji może być „zmotywowany pracownik”, ale może też być pracownik, z którym udało ci się stworzyć relację. Relacja to stan, w którym ty widzisz w nim człowieka, on w tobie – poza wykorzystującym go po godzinach oprawcą – także widzi przedstawiciela homo sapiens. Ty - szef widzisz w nim kogoś, kto poza tym, że dla ciebie pracuje, może być partnerem w różnych sytuacjach, także „ratując ciebie i firmę” w różnych sytuacjach, szczególnie gdy trzeba coś zrobić, a chętnych brak. Ty widzisz w nim partnera (a nie niewolnika), a pracownik w tworzącej się relacji widzi szefa-człowieka, któremu zależy na ludziach. Czy takie postrzeganie siebie nawzajem pomaga w procesie motywacji? Budowanie relacji z innymi wpływa na motywację. Reguła sympatii, prawda stara jak gatunek homo sapiens, mówi że dla ludzi, których lubimy, robimy więcej. Jak budować relacje? Czy jest jakieś szkolenie, które tego może nauczyć? A może po prostu, czasem rozejrzeć się wokół i przemówić ludzkim głosem nie czekając na północ (w wigilię podobno nawet zwierzęta mówią ludzkim głosem, złośliwi mówią, że niektórzy szefowie też)?

Minęły święta, czy w twojej firmie był to wytęskniony czas, w którym możemy wreszcie odpocząć, od ludzi, szefa? A może udało się udało się stworzyć podczas świąt lub tuż przed nimi, chociaż jedną sytuację, podczas której zorganizowałeś „dobre spotkanie”, podczas którego niczego nie chciałeś od swoich pracowników. Brałam udział w wielu takich świątecznych spotkaniach. Jeden zapamiętam na długo, ponieważ widziałam jak bardzo zależało gospodarzowi tego wieczoru na uczestnikach. Szef, który zaprasza cię na fajny film do kina. Szef, który zorganizował doskonałą kolację wigilijną, w kameralnej, uroczej knajpie. Szef, który każdemu współpracownikowi przekazał mały upominek – bombkę szczęścia z imieniem, drobiazg, który dopóki nie dopadła go moja szczęśliwa córka, uszczęśliwiał choinkę. Gest, który był po prostu miły.

Bardzo pozytywnym było też podziękowanie dla pracownika, który na codzień wykonuje ogromną ilość pracy i tej trudnej, i tej ambitnej i tej koniecznej w każdej pracy biurowej. Miło było patrzeć na uśmiechniętą twarz „naszego wsparcia szkoleniowego”. Miło było patrzeć jak szef właśnie jej dziękuję szczególnie, wręczając kosz ze świątecznymi łakociami, które starczą na kilka wieczorów. To był naprawdę udany wieczór, czy czuję się zmotywowana? Pytanie jest retoryczne. Czy dla ludzi takie gesty mają znaczenie? Niewielu przekaże taki tekst na firmowego bloga, bo u nas nie wypada mówić, że takie „drobiazgi” mają znaczenie. Zapewniam was, że prawie nikt nie piszę, ale bardzo wielu jest zadowolonych, że udało się taki wieczór spędzić z szefem i kolegami z pracy.

Ten miły wieczór jest tym ważniejszy, że w pracy nie zawsze jest miło. Gdy jest niemiło trudno jest ludzi motywować. Motywują właśnie takie pozytywne wieczory. Jest jednak warunek: muszą widzieć, że dla szefa to naprawdę ważne wydarzenie, a nie tylko „obowiązek”. Muszą widzieć, że mu zależy. Trudno jest motywować innych, gdy samemu nie ma się motywacji.

Wojtku, Wiolu, dziękuję wam za ten wigilijny wieczór z BT.
Julita Urbaniuk
Trener współpracujący z BT